Galeria 3: Paradisus Iudaeorum, 1565–1648
Poznaj Szulchan aruch – kodeks prawa religijnego dotyczącego szabatuSzabat(jid. szabes) – dzień odpoczynku trwający od zachodu słońca w piątek i kończący się krótko po zachodzie słońca w sobotę. W tym czasie praca jest zabroniona., świąt, koszernościKoszerność(hebr. kaszrut) – zasady dotyczące rytualnej czystości pożywienia, wywiedzione z biblijnej Księgi Kapłańskiej. Z nich wynika m.in. zakaz łączenia mięsa z mlekiem czy spożywania mięsa niektórych zwierząt. Zasady odnoszą się także do sposobu, w jaki zwierzę powinno być zabite, a jego mięso przygotowane. Jedzenie zgodne z tymi zasadami jest koszerne. i wszystkich innych aspektów życia Żydów. Tekst autorstwa Josefa Karo odzwierciedla zwyczaje sefardyjskieSefardyjczycypotomkowie Żydów wywodzących się z Półwyspu Iberyjskiego. Po wygnaniu z Hiszpanii i Portugalii (koniec XV w.) zaczęli osiedlać się w Europie Zachodniej oraz Imperium Osmańskim (w tym na Bałkanach i w Afryce Północnej). Posługują się językiem ladino i mają własne zwyczaje, odróżniające ich od Aszkenazyjczyków.. Krakowski rabinRabinnauczyciel judaizmu i przywódca duchowy zgromadzenia wiernych, mający upoważnienie do rozstrzygania kwestii wynikających z halachy. Rabin jest jednym z najważniejszych urzędników gminy żydowskiej, m.in. przewodniczy rozprawom sądu żydowskiego (hebr. bejt din), udziela ślubów, stwierdza koszerność. Mojżesz Isserles, zwany Remu, dodał do niego uwagi odnoszące się do tradycji aszkenazyjskiejAszkenazyjczycyŻydzi zamieszkujący początkowo ziemie niemieckie, a potem całą Europę Środkową i Wschodnią. Dziś mieszkają w wielu państwach, m. in. w Izraelu. Niektórzy wciąż posługują się językiem jidysz. Mają własne zwyczaje odróżniające ich od Sefardyjczyków.. Nadał im tytuł Mapa – z hebrajskiegoHebrajskizarówno święty język religii i nauki żydowskiej, jak i jego nowoczesna wersja powstała w XIX w., która stała się oficjalnym językiem Państwa Izrael.: „obrus” – podkreślając, że Szulchan Aruch, po hebrajsku „nakryty stół”, jest niezupełnie nakryty. Kodeks Karo wraz z uwagami Remu ukazał się w latach 1578–1580 w Krakowie i do dziś stanowi główny punkt odniesienia w zakresie żydowskiej praktyki religijnej.